Müslümanların Kudüs’ü ele geçirmesi ile sarsılan Maryet’in duyduğu nefret, Selahaddin’in cömertliği karşısında yerini hayranlığa mı bırakıyor? Sevgili okurumuz, daha önce iki kısım halinde yayınladığımız Maryet’in Kudüs macerasının devamını yazımızda bulabilirsiniz. Ali et-Tantâvi’nin (عَلي الطّنطاوي) kaleme aldığı Tarihten Hikayeler (قِصَصٌ مِنَ التَّارِيخِ) kitabında yer alan ve Kudüs’ün fethini (1187) Maryet adında Hristiyan bir kadının gözüyle anlatan “Beytülmakdis’te” öyküsünün üçüncü kısmı sizlerle.
Henüz Okumadıysanız:
Yazının ilk kısmı / ikinci kısmı
Önce Yazı
فِي بَيْتِ الْمَقْدِسِ
…
وَأَصْبَحَ الصَّبَاحُ وَهِيَ لَا تَزَالُ تُفَتِّشُ وَتَبْحَثُ، وَالْوَلَدُ عَلَى يَدِهَا يُنَادِي: «بَابَا» فَيُذَكِّرُهَا بِهِ، وَمَا كَانَتْ نَاسِيَةً. وَإِنَّ كَلِمَةَ «بَابَا» لَأجْمَلُ كَلِمَةٍ فِي الدُّنْيَا وَفَاتِحَةُ اللُّغَاتِ وَأُمٌّهَا؛ فَهِيَ أَوَّلُ لَفْظٍ بَشَرِيٍّ يَجْرِي بِهِ لِسَانُ الْوَلِيدِ، وَهِيَ كَلِمَةُ الْإنْسَانِيَّةِ: تَخْتَلِفُ اللُّغَاتُ، وَتَتَّحِدُ فِيهَا. وَهِيَ كَلِمَةُ الطُّهْرِ: يَنْطِقُ بِهَا الطِّفْلُ قَبْلَ أَنْ يَعْرِفَ الشَّرَّ وَيَدْرِيَ مَا الْمَكْرُ. وَهِيَ أَحْلَى مِنْ كَلِمَةِ «حَبِيبِي» لِأنَّ مِنَ الْحُبِّ مَا يُمْدَحُ وَمَا يُذَمُّ، أَمَّا الْأُبُوَّةُ فَخَيْرُ كُلِّهَا. وَالْحُبُّ رَابِطَةٌ يَصْنَعُهَا الْإنْسَانُ، أَمَّا الْأُبُوَّةُ فَمِنْ صُنْعِ يَدِ الله
وَلَكِنْ مَارْيِيت لَمْ تَكُنْ تَرَى فِي هَذَا الصَّبَاحِ إِلَّا نَاراً تَحْرِقُ كَبِدَهَا وَشَفْرَةً تُمَزِّقُهَا، وَضَاقَ بِهَا أَمْرُهَا، فَهَرَعَتْ إِلَى جَارَاتٍ لَهَا وَاجْتَمَعْنَ يَتَرَقَّبْنَ مَا يَكُونُ مِن الأَهْوَالِ، فَإِذَا الْقُدْسُ تَرْتَجُّ بِصَرْخَةٍ وَاحِدَةٍ اِجْتَمَعَتْ عَلَيْهَا حُلُوقُ الْمُسْلِمِينَ وَالنَّصَارَى؛ أُولَئِكَ يُنَادُونَ: «اللهُ أَكْبَر»، وَهَؤُلَاء يُعَوِّلُونَ وَيَبْكُونَ. فَنَظَرْنَ فَإِذَا أَحَدُ الْجُنُودِ الْفَاتِحِينَ قَدْ عَلَا قُبَّةَ الصَّخْرَة، فَأَنْزَلَ الصَّلِيبَ الذَّهَبِيَّ الَّذِي لَبِثَ فَوْقَهَا قُرَابَةَ مِئَةِ سَنَةٍ وَحَسِبُوهُ سَيَلْبَثُ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ
وَجَاءَتْهُنَّ الْأخْبَارُ بِمَا يَصْنَعُ الْمُسْلِمُونَ فِي الْمَدِينَةِ، فَجَعَلُوا يَعْجَبُونَ، وَلَا يُصَدِّقُونَ أَنَّ الْمُسْلِمِينَ لَمْ يُؤْذُوا أَحَداً، وَلَمْ يَنْهَبُوا مَالاً، وَأَنَّ مَنْ شَاءَ الْخُرُوجَ دَفَعَ مَا اتُّفِقَ عَلَيْهِ وَحَمَلَ مَعَهُ مَا شَاءَ وَخَرَجَ، وَأَنَّ النَّصَارَى يَبِيعُونَ مَا فَضَلَ عَنْهُمْ مِنْ أَمْتِعَتِهِمْ فِي الأَسْوَاقِ فَيَشْتَرِيهَا مِنْهُمُ المُسْلِمُونَ بِأَثْمَانِهَا، وَأنَّهُمْ يَرُوحُونَ وَيَجِيئُونَ آمِنِينَ مُطْمَئِنِّينَ لَمْ يَرَوْا إِلاَّ الْخَيْرَ وَالْمُرُوءَةَ وَاللُّطْفَ، وَأَنَّ الْمُسْلِمِينَ قَوْمٌ أَهْلُ حَضَارَةٍ وَتَمَدُّنٍ لَيْسُوا وُحُوشاً وَلَا آكِلِي لُحُومِ الْبَشَرِ. وَرُوِيَ لَهُنَّ مَا صَنَعُوا فِي الْحَرَمِ، فَقَدْ نَزَعُوا كُلَّ مَا أَحْدَثَ النَّصَارَى وَرَدُّوهُ إِلَى حَالِهِ الْأولَى، وَجَاءُوا بِالْمِنْبَرِ الَّذِي صَنَعَهُ نُورُ الدِّينِ الشَّهِيدُ لِيُقَامَ فِيهِ، فَأَقَامُوهُ فِي الْحَرَمِ وَخَطَبَ عَلَيْهِ خَطِيبُهُمْ يَوْمَ الْإسْرَاءِ
وَجَاءَهُنَّ شَاهِدُ عِيَانٍ يَصِفُ لَهُنَّ مَا رَأَى وَمَا سَمِعَ فِي الْمَسْجِدِ، قَالَ: وَدَخَلْتُ فَلَمْ يَمْنَعْنِي أَحَدٌ وَلَمْ يَسْأَلْنِي مَنْ أَنَا، فَاخْتَلَطْتُ بِالْمُسْلِمِينَ، فَإِذَا هُمْ جَمِيعاً يَجْلِسُونَ عَلَى الْأَرْضِ، لَا تَتَفَاوَتُ مَقَاعِدُهُمْ وَلَا يَمْتَازُ أَمِيرُهُمْ عَنْ وَاحِدٍ مِنْهُمْ، قَدْ خَشَعَتْ جَوَارِحُهُمْ وَسَكَنَتْ حَرَكَاتُهُمْ وَخَضَعُوا لِلهِ، فَعَجِبْتُ مِنْ هَؤُلَاءِ الَّذِينَ كَانُوا جِنَّ الْمَعَارِكِ وَشَيَاطِينَ يَوْمِ الْقِتَالِ، كَيْفَ اسْتَحَالُوا هُنَاكَ رُهْبَاناً خُشَّعاً. وَرَأَيْتُ الْخَطِيبَ قَدْ صَعَدَ الْمِنْبَرَ فَخَطَبَ خُطْبَةً، لَوْ أَنَّهَا أُلْقِيَتْ عَلىَ رِمَالِ الْبِيدِ لَتَحَرَّكَتْ وَانْقَلَبَتْ فُرْسَانًا وَمَضَتْ حَتَّى تَفْتَحَ الْأَرْضَ، وَلَوْ سَمِعَتْهَا الصُّخُورُ الصُّمُّ لَانْبَثَقَتْ فِيهَا الْحَيَاةُ، وَمَشَتْ فِيهَا الرُّوحُ. وَوَجَدْتُ هَؤُلَاءِ النَّاسَ لَا يُغْلَبُونَ أَبَداً مَا دَامُوا مُسْلِمِينَ وَلَوْ اِجْتَمَعَتْ عَلَيْهِمْ دُوَلُ الدُّنْيَا، لِأنَّ قُوَّةَ الْإيمَانِ أَقْوَى فِي نُفُوسِهِمْ مِنْ كُلِّ قُوَّةٍ؛ إِنَّهُ لَا يُخِيفُهُمْ شَيْءٌ لِأَنَّ النَّاسَ إنَّمَا يُخَوَّفُونَ بِالْمَوْتِ وَمِنْهُ يَخَافُونَ، وَهَؤُلَاءِ قَوْمٌ يُحِبُّونَ الْمَوْتَ وَيُرِيدُونَ أَنْ يَمُوتُوا. كَلَّا؛ لَا يَطْمَعْ قَوْمُنَا بِهَذِهِ الدِّيَارِ أَبَدًا، أَنَا أَقُولُ لَكُمْ، وَأَنَا قَدْ عَرَفْتُ الْقَوْمَ وَتَكَلَّمْتُ بِلِسَانِهِمْ وَخَالَطْتُهُمْ وَوَقَفْتُ عَلىَ دِيَانَتِهِمْ وَسَلَائِقِهِمْ. كَلَّا؛ إِنَّهُ لَا أَمَلً لَنَا فِيهَا. لَقَدْ أَنْزَلُوا الصَّلِيبَ الْيَوْمَ بَعْدَ مَا لَبِثَ مِئَةَ سَنَةٍ فَلَنْ يَعُودَ، لَنْ يَعْلُوَ هَذِهِ الْقُبَّةَ إِلَّا شِعَارُ مُحَمَّدٍ، فَلَا نَصْرَانِيَّةٌ، وَلَا يَهُودِيَّةٌ. إِنَّ كُلَّ بُقْعَةٍ فِي هَذِهِ الدِّيَارِ تَنْقَلِبُ إِذَا حَزَبَ الْأَمْرُ وَجَدَّ الْجِدُّ حِطِّين، وَكُلَّ وَلِيدٍ فِيهِمْ يَصِيرُ صَلَاحَ الدِّينِ، فَلَا يُهْرِقْ قَوْمُنَا دِمَاءَهُمْ هَدْرًا وَلَا يُزْهِقُوا أَرْوَاحَهُمْ فِي غَيْرِ طَائِلٍ
وَنَظَرَتْ مَارْيِيت فَإِذَا قَوْمُهَا قَدْ آثَرَ فَرِيقٌ مِنْهُمُ الْبَقَاءَ فِي ظِلِّ الرَّايَةِ الْإسْلَامِيَّةِ حِينَمَا رَأَوْا فِي ظِلَالِهَا الْعَدْلَ وَالْأمْنَ وَالْهُدَى، مَعَ الْحَضَارَةِ وَالتَّمَدُّنِ وَالْغِنَى. وَأَبَى فَرِيقٌ إِلَّا الرَّحِيلَ، فَاخْتَارَتْ أَنْ تَكُونَ مَعَ هَذَا الْفَرِيقِ، لَا كُرْهًا بِالْمُسْلِمِينَ؛ فَقَدْ بَدَّدَتْ شَمْسُ الْحَقِيقَةِ ظَلَامَ الْأوْهَامِ وَكَذَّبَ الْوَاقِعُ مَا سَمِعَتْ عَنْهُمْ مِنَ الْأَحَادِيثِ، وَلَكِنَّهَا لَمْ تَسْتَطِعْ أَنْ تُقِيمَ وَحِيدَةً فِي الْبَلْدَةِ الَّتِي يُذَكِّرُهَا كُلُّ شَيْءٍ فِيهَا بِزَوْجِهَا وَبِحُبِّهَا، وَبِسَعَادَتِهَا الَّتِي فَقَدَتْهَا
وَمَشَتِ الْقَافِلَةُ. وَتَلَفَّتَتْ مَارْيِيتْ إِلَى الْوَرَاءِ تُوَدِّعُ هَذِهِ الْبَلْدَةَ الْحَبِيبَةَ إِلَى قَلْبِهَا، الْمُقَدَّسَةِ عِنْدَهَا، بَلْدَتَهَا الَّتِي وُلِدَتْ فِيهَا وَلَمْ تَعْرِفْ لَهَا بَلَداً غَيْرَهَا. وَنَظَرَتْ إِلَى مَوْضَعِ الصَّلِيبِ الذَّهَبِيِّ الَّذِي كَانَ يُشْرِقُ كَالشَّمْسِ عَلَى قَلْبِهَا فَرَأَتْهُ خَالِيًا مِنْهُ، فَأَحَسَّتْ أَنَّهَا تَرَكَتْ قَلْبَهَا فِي هَذَا الْبَلَدِ الَّذِي كَانَ لِقَوْمِهَا فَصَارَ لِعَدُوِّهَا، وَالَّذِي خَلَّفَتْ فِيهِ زَوْجَهَا، لَا تَدْرِي فِي بَطْنِ أَيِّ طَيْرٍ أَوْ فِي مَعِدَةِ أَيِّ وَحْشٍ صَارَ قَبْرُهُ… وَخَلَّفَتْ فِيهِ ذِكْرَيَاتِ صِبَاهَا وَبَقَايَا سَعَادَتِهَا وَحُبِّهَا. وَلَكِنَّهَا فَرِحَتْ بِالْخُرُوجِ مِنْهُ حَتَّى لَا تَرَى مَا يُذَكِّرُهَا كُلَّ يَوْمٍ بِمَا فَقَدَتْ، وَلِتَلْحَقَ بِدِيَارِ قَوْمِهَا وَأَهْلِ مِلَّتِهَا
سَارَتْ وَهِيَ سَابِحَةٌ فِي أَفْكَارِهَا، فَتَخَيَّلَتْ زَوْجَهَا وَهُوَ يَمْشِي مَعَهَا فِي الْمَوْكِبِ الظَّافِرِ تَحْتَ رَايَةِ الصَّلِيبِ، فَبَكَتْ وَاخْتَلَطَ نَشِيجُهَا بِنَشِيجِ النِّسْوَةِ مِنْ حَوْلِهَا وَهُنَّ يَبْكِينَ مَنْ خَلَّفْنَ مِنَ الْأَسْرَى وَالْقَتْلَى. وَإِذَا بِالْجُنُودِ يَقفُوهُنَّ، فَسَكَتْنَ مِنَ الْفَزَعِ وَوَقَفْنَ وَأَيْقَنَّ بِالْهَلَاكِ. فَأرْجَعُوهُنَّ، فَإِذَا عَلَى رَابِيَةٍ طَائِفَةٌ مِنَ الْمُسْلِمِينَ بَيْنَهُمْ شَيْخٌ عَلىَ فَرَسٍ لَهُ، لَمْ يُرِعْ مَارْيِيت وَصَحْبُهَا إِلَّا قَوْلَهُمْ: هَذَا هُوَ السُّلْطَانُ
هَذَا هُوَ السُّلْطَانُ، هَذَا صَلَاحُ الدِّينِ الْمُخِيفُ، آكِلُ لَحْمِ الْبَشَرِ وَشَارِبُ الدِّمَاءِ! وَجَعَلَتْ تَخْتَلِسُ النَّظَرَ إِلَيْهِ فَلَا تَرَى مَلَامِحَ الْوَحْشِ الْكَاسِرِ وَلَا تُبْصِرُ الأَنْيَابَ وَلَا الْمَخَالِبَ؛ لَا تَرَى إِلَّا الْهَيْبَةَ وَالنُّورَ وَالْجَلَالَ. فَلَمَّا وَقَفْنَ عَلَيْهِ، قَالَ: مَا تُرِدْنَ؟
قَالَتِ امْرَأَةٌ: رِجَالُنَا فِي الْأَسْرِ، أَزْوَاجُنَا
وَتَصَايَحْنَ وَبَكَيْنَ، فَبَكَى السُّلْطَانُ رِقَّةً لَهُنَّ وَأَمَرَ بِإِطْلَاقِ أَسْرَاهُنَّ، وَأَعْطَاهُنَّ الدَّوَابَّ وَالطَّعَامَ وَالْمَالَ
لَمَّا رَأَتْ مَارْيِيت زَوْجَهَا صَحِيحًا مُعَافًى نَسِيَتِ الشَّقَاءَ وَالْهَزِيمَةَ، وَأَلْقَتْ بِنَفْسِهَا بَيْنَ ذِرَاعَيْهِ، لَمْ تَخَفْ أَنْ يُبْصِرَهَا النَّاسُ، فَقَدْ جَعَلَ كَرَمُ السُّلْطَانِ كُلَّ وَاحِدٍ يَشْتَغِلُ بِسَعَادَتِهِ
…
Beytülmakdis’te
…
Maryet arayışına devam ederken sabah olmuştu. Kucağındaki çocuk “Baba!” diye sesleniyor, ona kocasını hatırlatıyordu. Gerçi unutmuş da değildi. “Baba” kelimesi dünyadaki kelimelerin en güzeli, bütün dillerin özü ve mukaddimesi… Çocuğun ağzından çıkan ilk kelime, diller farklı olsa da hepsinin ortak noktası olan evrensel bir söz… Çocuğun hile ve kötülük nedir bilmezken dile getirdiği temizliğin ifadesi… “Sevgilim” kelimesinden daha güzel. Çünkü aşk övülen şeyleri de kapsar, yerilenleri de; babalık ise hepsinden daha üstündür. Aşk insanın ürettiği bir bağdır, babalık ise Allah tarafından bahşedilir.
Fakat bu sabah Maryet’in gördüğü tek şey sadece yüreğini yakan bir ateş ve onu paramparça eden bir bıçaktı. Bu olanlar sebebiyle yüreği daraldı. Hızla komşularının yanına gitti ve olayların seyrini takip etmek için toplandılar. Kudüs Müslüman ve Hristiyanların seslerinden müteşekkil tek bir çığlıkla sarsılıyordu. Bunlardan bir kısmı “Allah’u Ekber!” diye haykırırken, bir kısmı da yüksek sesle ağlıyordu. Etrafa bakındılar, işte şehri fetheden askerlerden biri Kubbetu’s-sahrâ’nın tepesindeydi. Yaklaşık yüz senedir orada duran altın haçı indirdi. Oysaki haçın kıyamete kadar yerinde kalacağına inanmışlardı…
Maryet ve yanındaki kadınlara Müslümanların Kudüs’teki fiillerine dair haberler geldi. Onların tek bir kişiye bile zarar vermediklerini, kimsenin malını gasp etmediklerini duyduklarında şaşkına döndüler ve duyduklarına inanamadılar. Şehirden ayrılmak isteyenler kararlaştırılan meblağı ödüyor ve yanlarına istedikleri şeyleri de alarak gidiyorlardı. Hristiyanlar fazla gelen eşyalarını çarşıda satışa sunuyor, Müslümanlar da fiyatını ödeyerek satın alıyordu. Onlar şehre güvenlik içerisinde girip çıkıyor; Müslümanlardan iyilik, mertlik ve nezaketten başka bir tavır görmüyorlardı. Müslümanlar medeni insanlardı, ne vahşiydiler ne de insan eti yiyorlardı. Harem-i Şerif’te yapılanların haberi de gelmişti kadınlara. Hristiyanların mescide sonradan ekledikleri tüm yapılar sökülmüş, mescit ilk haline getirilmişti. Nûreddin Zengî’nin Mescid-i Aksâ’ya dikilsin diye yaptırdığı minberi de yerleştirmişler, hâtipleri ise İsra günü bu minberde hutbe vermişti.
Yanlarına mescidde gördüklerini ve duyduklarını anlatan bir görgü şahidi geldi. Şöyle dedi: “Mescide girdiğimde kimse bana engel olmadı, kimse bana kim olduğumu sormadı. Müslümanların arasına karıştım. Hepsi yerde oturuyor, kimse diğerinden daha yüksekte bulunmuyor ve liderlerinin içlerinden hangisi olduğu ayırt edilemiyordu. Uzuvlarına huşu, hareketlerine sükunet hakimdi. Allah’a boyun eğmişlerdi. Nasıl olup da savaş meydanında canavarlar gibi olan bu insanlar, mescitte huşu içindeki ruhbanlara dönüşmüşlerdi, hayret ettim. Bir de hatibin minbere çıkıp hutbe verdiğini gördüm. Eğer o hutbe çöl kumlarına verilmiş olsaydı o kum taneleri hareket ederdi ve yeryüzünün tümünü fethedene dek ilerleyen atlılara dönüşürdü. Eğer bu hutbeyi sağır kayalar duysaydı içlerinden hayat fışkırır; ruha bürünürlerdi!
Bu insanların Müslüman oldukları sürece asla mağlup olmayacaklarını anladım. Tüm dünya devletleri, aleyhlerinde toplansa bile yenilmezler. Çünkü kalplerindeki iman gücü dünyadaki tüm güçlerden daha kuvvetli. Hiçbir şey onları korkutamaz. İnsanların hepsi ölümden korkar, Müslümanlar ise ölümü seviyor, ölmeyi arzuluyorlar… Ben size söyleyeyim, kavmimiz bu diyarın sahibi olmayı boş yere arzulamasın. Ben onları tanıdım, dillerini konuştum, aralarına karıştım, dinlerine ve tabiatlarına vakıf oldum. Maalesef, bizim artık bu şehre dair bir umudumuz olamaz. Bugün yüz senedir yerinde duran haçı indirdiler, bunun geri dönüşü olmayacak… Bu kubbede artık sadece Muhammed’in şiarı yankılanacak, Hristiyanların ya da Yahudilerin değil…… İşler zorlaştığında ve çalışma vakti geldiğinde bu şehrin her bir karışı Hıttin’de olduğu gibi darmaduman olur… Onlardan doğan her çocuk birer Selâhaddin olur, kavmimiz boşuna kanlarını akıtmasın, ruhlarını boş yere feda etmesin…
Maryet bir de ne görsün! Halkın bir kısmı gölgesinde medeniyet, uygarlık ve zenginlikle beraber adalet, güven ve doğruluğu gördükleri İslam sancağı altında kalmayı tercih etmişti. Halkın diğer kısmı ise şehirden ayrılmayı seçmişti. Maryet de bu gruba dahil olmayı seçti, ama Müslümanlara olan nefretinden değil. Zira hakikat güneşi kuruntuların karanlığını gidermiş, gerçekler Maryet’in Müslümanlar hakkında duyduklarını yalanlamıştı. Fakat her şeyin kendisine kocasını, sevgisini ve kaybettiği saadetini hatırlattığı bu ülkede bir başına kalamazdı.
Kafile hareket etti. Maryet arkasına bakarken kalbine sevimli gelen bu mukaddes şehre veda ediyordu. Bu şehirde doğmuştu, aşina olduğu biricik şehirdi burası. Zamanında kalbinin üzerine bir güneş gibi doğan altın haçın bulunduğu yere baktı, boştu. Kalbini, eskiden halkına aitken şimdi düşmana teslim olan bu şehirde bıraktığını hissetti. Kocasını geride bıraktığı bu şehirde… Kabri hangi kuşun karnında, hangi vahşi hayvanın midesindeydi? Bilmiyordu. Çocukluk anılarını, mutluluğunun ve aşkının izlerini de arkasında bıraktı. Ancak şehirden ayrıldığına mutluydu. Çünkü artık her gün ona kaybettiklerini hatırlatacak bir şey görmeyecekti ve halkının diyarına, milletinin insanlarına katılacaktı.
Maryet düşüncelere dalmış bir şekilde yürüdü ve Haçlı bayrağının altında, muzaffer alayda kocasıyla beraber yürüdüklerini hayal etti. Ağlamaya başladı. Hıçkırıkları, arkalarında ölüler ve esirler bırakmış kadınların hıçkırıklarına karıştı. Askerler yollarını kestiklerinde korkudan suspus oldular ve yürümeyi durdurdular. Helak olacaklarından emindiler. Askerler onları geri döndürdüğü sırada atının üstünde duran bir liderin de bulunduğu Müslüman grup, tepede gözüktü. Maryet ve yanındakileri korkutan tek şey Müslümanların “Bakın, sultan” demesi oldu.
İşte sultan… İnsan eti yiyen, kan içen korkunç Selâhaddin! Maryet onu gözüyle süzdü, ancak yüz hatlarında bir vahşilik, yırtıcılık görmüyordu. Üstelik köpek dişleri, pençeleri de yoktu. Gördüğü tek şey heybet, aydınlık ve ihtişamdı. Onun önünde durduklarında Selâhaddin “Ne istiyorsunuz?” dedi.
Kadınlardan biri sözü aldı: “Erkeklerimiz, kocalarımız esir oldular…”
Sonra da bağrışmaya ve ağlamaya başladılar. Sultan da onlara duyduğu şefkatten ağladı ve esirlerinin serbest bırakılmasını emretti. Her birine binek, yiyecek ve para verdi.
Maryet kocasını sağ salim gördüğünde çektiği sıkıntıları ve yenilgiyi unutarak kendisini onun kollarına attı. İnsanların kendisini bu halde görmelerinden endişe duymuyordu, sultanın cömertliği herkesi kendi saadeti ile meşgul etmişti.
…
Çeviri Notları
- وَضَاقَ بِهَا أَمْرُهَا: ضَاقَ بِ (onun sebebiyle) bıkmak, tedirgin olmak, endişelenmek anlamlarına gelmektedir. أَمْرُ kelimesinin ise hal, durum, olay gibi anlamları vardır. Bu cümleyi “olanlar sebebiyle yüreği daraldı” şeklinde çevirdik.
- حُلوق: Kelime حَلْق kelimesinin çoğuludur. “Boğaz” anlamına gelen bu kelimeyi “ses” olarak çevirdik.
- يوْمُ الْإسْرَاء : İsra ve miraç hadisesinin gerçekleştiği günün hicri takvimdeki karşılığı.
- وَإِذَا بِالْجُنًودِ يَقِفُوهُنَّ: “Askerler onları durdurduğunda” anlamına gelen bu cümleyi bağlam gereği “Askerler yollarını kestiklerinde” şeklinde çevirdik.
Yeni Kelimeleri Yoklayalım
Kaynaklar
Hikaye İçin:
et-Tantâvî, A. (2007). Kısas mine’t-Târih. Cidde: Dâru’l-Menâra, 27-41.